Zastanawiam się jaką wartość ma dzisiaj słowo uczciwość, gdzie jej szukać? Czy nie dołączyła do abstrakcyjnych pojęć? Czy pośród obłudy, fałszu, kłamstwa, którymi żywi się człowiek, jest jeszcze przestrzeń na bycie uczciwym?
Pytanie ogólne, globalne, ale tak naprawdę skierowane do każdego z nas. Czy jestem uczciwy?Może my sami zabiliśmy w sobie to, co najcenniejsze - tarczę, która nie dawała światowych wrażeń, ale spokój, jaki można jedynie osiągnąć żyjąc uczciwie.
Czy zareagujesz jak sąsiad znęca się nad rodziną? Czy powiesz prawdę, jeżeli w tej samej chwili kalkulujesz czy Ci się to opłaca? Według jakiej skali oceniasz miarę uczciwości? Czy pogoń za tym, czego nie można zatrzymać na zawsze jest ważniejsza od tego, co nie da się przeliczyć? Pytania, jakie warto zadać nie innym, ale przede wszystkim sobie. Czy każdy kto walczy o uczciwość wśród innych, sam jest uczciwy?

Uczciwość...."uczciwość, zachowywanie uznanych norm moralnych, rzetelność w ich spełnianiu, prawość; określa zarówno konkretne postępowanie w danych okolicznościach, jak i trwałą cechę charakteru." Tylko czy łatwo być uczciwym? I kiedy możemy mówić, że jest się uczciwym?

uczciwym nie jest łatwo, ale skoro jest sie katolikiem praktykującym i wierzący, (to przede wszystkim) to mysle że bycie uczciwym nie jest zbyt ciężkie. wydjae mi sie także że uczciwości uczy sie od dziecka, bo lepsza jest najgorsza prawda niz najlepsze kłamstwo, zawsze się bede tego trzymać.

hhmm no właśnie w jakich sytuacjach możemy siebie nazwać uczciwym?
Myślę, że to też jest tak trochę, jak ze szczerością.
Staramy się być takim, ale to strasznie trudne... :/
Ale przecież w końcu powinniśmy dążyć do doskonałości :)

nic w źyciu nie przychodzi łatwo, tak na chop siup:) zarówno szczerość jak i uczciwość ale ja bym powiedziała ze uczciwość jest czyms prościejszym, (to tylko moje zdanie :)) i zgadzam się z micialką, musimu dąźyć do doskonałości choć nikt im nie jest i nie będzie :)