Witajcie moje Drogie Szkraby! Po długiej przerwie, ciocia Sz postanowiła Was odwiedzić. Na początku zapytam – co u Was? Mam nadzieję, że OAZA tętni Życiem – co najważniejsze, bo forum to chyba już przechodzi w proces agonii. Ale nie o tym... Z czym do Was przyszłam? Od jakiegoś czasu przewija się w moich myślach temat – z pozoru bezdyskusyjny, banalny, dziesiątki razy przerabiany w kręgach oazowych, ale jednak bardzo głęboki – ŚWIADECTWO. Stańmy przez chwilę obok, spójrzmy na swoje życie „z lotu ptaka” i zastanówmy się jak to faktycznie jest. Ech, mam setki myśli i brak planu, że nie wiem od czego zacząć. Nie liczcie dziś na jakiś logiczny artykuł. Pytanie pierwsze – co to jest ŚWIADECTWO? Świadectwo to inaczej jakieś zaświadczenie. To wszyscy wiemy. Kiedy animator zadaje Wam takie pytanie – zapewne pięknie wszyscy umiecie odpowiedzieć, więc to sobie odpuścimy. Chodzi mi tutaj raczej o to jak powinno wyglądać ŚWIADECTWO naszej wiary, a jak nie powinno i na co jesteśmy narażeni.
Wiele razy spotkaliśmy się z publicznie wygłaszanymi świadectwami, dotyczącymi nawrócenia. Na tej podstawie można stwierdzić, że robienie czegoś – to świadectwo. W tym przypadku – mówienie przed wiernymi zgromadzonymi w kościele o swoim powrocie do Boga itp. Bo co mamy przed oczami słysząc słowo „świadectwo”? Przypuszczam, że najczęściej „wyleczonego” narkomana stojącego przy ambonie. To jak najbardziej godna podziwu postawa. Ale przypomnijmy sobie teraz, jak Pan Jezus powiedział tym, którzy byli przy uzdrowieniach, aby nie mówili o tym, co widzieli. Dlaczego? Dlatego, że nie byli na to gotowi. Może i minęło trochę czasu i zdążyliśmy się przygotować? To nie chodzi o czas, ale bardziej o sytuację. Dlatego może nie powiem, abyśmy nie mówili o tym publicznie, tylko abyśmy wiedzieli kiedy i w jaki sposób można świadczyć, jak również  o nastawieniu odbiorców. Abyśmy byli przygotowani. Więc to zagadnienie wystąpień na początek. Czy takie ŚWIADECTWO przybliża nas do Niego? Czy tylko opadają nam szczęki, a podziw skierowany jest do tej osoby, a nie do działania Pana Boga? Jak najbardziej szacunek do takiej osoby, i za odwagę, i za wszystko. Istotą naszego życia jest doświadczanie obecności Boga w nim (co prowadzi nas do celu, czyli życia wiecznego) oraz dawanie tego świadectwa. Więc celem świadectwa jest wyłącznie przybliżenie do celu życia. A co jeśli ja, taki „szaraczek”, po wysłuchaniu takiej niesamowitej historii, pomyślę – „Hm… co ja mogę powiedzieć? Czy ja doświadczam w jakiś sposób działania Boga? Chyba w moim przypadku On nie działa…” – O, i uwaga! Tutaj pojawia się pułapka – ten zły daje nam takie myśli, i to niejednokrotnie. Dlatego warto być przygotowanym; warto doświadczać miłości Boga – głównie przez Eucharystię. Z pozoru takie „szaraczki” jakich wiele, wnoszą w życie innych więcej niż niejedna przemowa. Życie codzienne – to najlepsza „okazja” do dawania świadectwa! I tutaj pojawia się pułapka numer dwa - aby myśleć o poziomie zaawansowania (w kwestii przygotowania odbiorców świadectwa). Może wprost napiszę – nie wyjdziesz przed znajomymi z pracy, którzy są przeciwnikami Kościoła, i nie powiesz „Bóg działa! To jest to!”. Wystarczy jak przy konkretnej okazji zaświadczysz, np. piątek – propozycja – „idziemy na kebab”, a Ty dziękujesz. Chwytacie? „Szaraczki”, bo dzięki Wam „nawet ci, którzy nie wierzą słowu... bez słowa byli pozyskani”.  Bo jak za szybko wyskoczymy z jakimś tekstem, to wezmą nas …jak to mówią – za „nawiedzonych”. To niesamowity dar, który otrzymał każdy z nas, tylko pod różną postacią. Rozumiecie? Jedni mogą wystąpić na ambonie, a inni się uśmiechnąć. I nie można tu mówić o „wadze” świadectwa. Bo każde ma tą samą wartość! Czasem uśmiech może zmienić czyjeś życie. Tylko trzeba wiedzieć co, gdzie i jak. Jeszcze jedna kwestia. Kwestia pułapki, która zwie się PYCHA. O jakże powszechna pułapka! I to dotyka nas w każdym rodzaju świadectwa. Czy to przemówienia, z których robi się „show”, na czele którego stoi gwiazdor. Albo z tymi „szaraczkami”… czasem w nasze myśli wkrada się takie „pyszne” zło.  Myślisz wtedy, że jesteś lepszy, bo bardziej rozumiesz, bardziej doświadczasz działanie Boga, że ten obok w ławce klepie „zdrowaśkę”, a Ty rozważasz modlitwę, tak dojrzale i roztropnie. Cóż za zmyłka. Trzeba być niesamowicie głębokim człowiekiem, aby móc dawać prawdziwe świadectwo. I tutaj nie chodzi mi o wystąpienia, czy o życie codzienne, w którym mało co się dzieje, ani o wykształcenie czy poziom IQ. Trzeba dążyć do tego, aby być człowiekiem głębokim. Głęboki człowiek ma zapewne większą odpowiedzialność za swoje czyny, za te gorsze, jak również za dobre, i za dawanie świadectwa. Człowiek płytki – tak sądzę – nie musi zatrzymać się w miejscu, ale rozwijać się, iść w stronę tej głębi. Bo z tej głębi wylewa się świadectwo wiary, świadectwo Słowa Bożego, świadectwo Życia. Ale o tym możemy podyskutować później. Inny temat. Wracam do pułapki pt. „Pycha”. Podsumuję to może słowami: „Panie, przenikasz i znasz mnie”, więc nie musimy się tak „obchodzić” z tym, że my jesteśmy bardziej wtajemniczeni w te kwestie, bo w Jego Imię takie zachowanie naprawdę jest zbędne. Potrzebne jest dawanie świadectwa na rzecz innych w Jego Imię – tak właśnie. I tutaj podpowiedź – ten zły, który nam podsuwa non stop pułapkę, która zwie się pycha: POKORA – ona jest najlepszym lekiem. Pokora „szaraczków” w życiu codziennym to również niesamowite! Po pierwsze – dzięki niej nie poddajemy się tak łatwo i… im nas więcej – tym więcej ludzi widzi w nas „normalność” i dobro, które jest całkiem fajne. Nie jesteśmy już w ich oczach moherami, ale całkiem normalnymi ludźmi. I jeszcze jedno dodam – pamiętajmy o tym podejściu, że czasem uśmiech ma większą moc, aniżeli wielkie przemówienia. Więc nie załamujmy się, że u nas Bóg nie działa! Oj działa, działa. My, którzy w większości wynieśliśmy wiele z domów, musimy się czasem postawić na miejscu tych, dla których Kościół wiąże się wyłącznie z problematycznym tematem o. Rydzyka. Także grunt to dystans i dobre podejście. Pamiętajmy też, aby nie wkręcać się zbytnio w rozmowy ludzi, którzy uważają się za mądrzejszych – nie prowadzą one do niczego dobrego. Bo to, że oni zarzucą kilkoma cytatami z Pisma Św., których możesz w danym momencie nie kojarzyć, może spowodować, że Twoje świadectwo będzie dla nich niezłym dowcipem – bo przecież jak możesz świadczyć o czymś, czego nie znasz? Wiecie co mam na myśli. Podejście sekt, jak i innych osób odsuniętych od Kościoła. Tu będzie chyba też nowy temat. Jeszcze tylko dodam, żebyśmy nie negowali zbyt szybko takich ludzi. Wtedy się od nas odsuną na amen, wtedy będzie klops, a nie świadectwo. Kończę już… Proste, prawdziwe świadectwo – to jest strzał w dziesiątkę. Nie przypisujmy sobie zasług i pamiętajmy, że w dawaniu świadectwa - jesteśmy narzędziem w Jego rękach. Pozwólmy Mu działać. Modlitwa nas w tym utwierdzi. Niech świadectwa nas wzmacniają w wierze i trwajmy mocni w wierze, by świadczyć o Nim! Obyśmy byli dzielni i przeciwstawiali się wszystkim podstępom …i tyle na dziś. Serdecznie pozdrawiam Was wszystkich. Bywajcie z Bogiem!

„Zanieście przyszłym pokoleniom świadectwo wiary, nadziei i miłości. Bądźcie wytrwali…”
JPII

piękny artkuł... pewnie przyda się nam chrześcijanom (i oazowiczom)
jednak szkoda że tu mało kto zagląda...
teraz istnieje forum na słynnym 'nk'