Ciężki i ważny temat...dobrze że chcemy takie poruszać - to tak na marginesie
Mi od razu przychodzi na myśl widok babci która trzyma jedną ręką laskę, a drugą kurczowo poręcz żeby wyjść schodek po schodku z tramwaju. Widząc taką osobą też zastanawiam się: A CO BĘDZIE JEŚLI I JA BĘDĘ MUSIAŁA SOBIE SAMA RADZIĆ CHOCIAŻ W GRUNCIE RZECZY BĘDĘ PRAWIE CAŁKOWICIE BEZRADNA <fizycznie> ?
Dobrze się zastanawiać, ale nie warto się zattrzymywać w tej refleksji zbyt długo - życie biegnie dalej, a Ty masz przed sobą jeszcze TYLE pięknych,młodizeńczych chwil do rpzeżycia
Moją odpowiedzią na to pytanie jest
1. DBANIE O SIEBIE ZA MŁODU - dzisiaj jest tyyyyle możliwości, a tak mało z nich kożystamy. Jesteśmy zwyczajnie leniwymi, fastfudowymi ludźmi ślęczącymi przed kompem albo tv...oczywiście specjanlnie teraz przekoloryzowuje, ale sensu chyba ni trzeba się doszukiwać.
2. AKCEPTACJA - trzeba brać taki scenariusz pod uwagę, nie wiadomo co nas w życiu czeka...ale trzeba to przyjąć z pokorą. Myślę, że życie nas do tego przygotowuje! Sam fakt, że nie jesteśmy wiecznie dziećmi albo ludźmi po 30, ale ludźmi żyjącymi i obracającymi się między rozbierznością wieku. To takie przygotowanie i zrównoważenie psychiczne w pojmowaniu starości. I zastanawiające, zagadkowe jest to, że starość przez wieki zaskakuje...

Oczywiście, nasz scenariusz zna i stowrzył sam Bóg, a On zawsze daje nam krzyż który uniesiemy myślę, że to zdanie w formie krótkiego podsumowanka, oddaje istotę rzeczy

Starość nie radość?! Jak dla mnie starość to PIĘKNO, uwieńczenie życia Człowieka, takie małe odzwierciedlenie tego co już rpzeszedł...bo starość to nie tylko zmarszczki na czole, ale także (a może przede wszystkim) bagaż życia.
A co Ty będziesz niósł ze sobą przez resztę życia...?!

Ostatnio edytowany przez rz (2007-11-05 18:39:44)

Ogólnie mówiąc, także przychylam się do Waszych refleksji. Zmarszczki...pal licho, jakoś to przeżyję. Zresztą z moich obserwacji wynika, że po przekroczeniu pewnej granicy wieku, patrząc w lustro, nie widzimy siebie dokładnie tak, jak wyglądamy, tylko tak, jak siebie pamiętamy z okresu dojrzałości i pełni sił. To niesamowite zjawisko psychologiczne. Tylko czasami swiadomość podpowiada, ile właściwie mamy lat i wtedy dostrzegamy to wszystko, czego widziec nie chcemy.
Ale zmierzam do czegoś innego. Otórz, jakość życia starszych ludzi jest uzależniona od ludzi młodych i tych, którzy wspomagają starszych w tych sferach życia, gdzie nie potrafią sobie już radzić samodzielnie. To BARDZO WAŻNE, aby mieć CZAS dla starszych, żeby z uwagą wysłuchiwać tych historii, które chcą opowiadać. Starość to kontemplacja młodości...tak mi sie wydaje.
A najbardziej przeraża mnie niebezpieczeństwo utraty pamięci...patrząc na dotkniętych tym ludzi, serce się ściska, bo takich ludzi najtrudniej się kocha.

Pozdrawiam serdecznie.

Co do ciężaru w stosunku do rodziny...
ja to widzę tak. Może i są gdzieś tam głęboko takie obawy, to nieuniknione chyba, ale jeśli wiesz na czym polega starość, bierzesz RÓŻNE scenariusze pod uwagę, a także ten to odpowiedz sobie na pytanie: Gdyby Twoim rodzicom <nie daj Boże!> przeytrafiło się takie coś, to czy nie byłbys z Nimi?!
Jeśli człowiek KOCHA i naprawdę zależy Mu na najbliższym, to razem z BOGIE nie będzie to tak wielkim ciężarem:

"Jedni drugich brzemiona noście" (Gal. 6:2 2)

"Weźcie swoje jarzmo na siebie i uczcie się ode mnie, bom jest cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych." Jezus. (Mk 11,29)