Najgorsza prawda jest lepsza od najpiękniejszego kłamstwa
Tak, to zdanie stało się już chyba przysłowiem i słusznie
zgadzam się prawda jest najważniejsza!

Pytanie Sue: Czym jest szczerość? Czy bycie szczerym jest trudne?

Doskonale zdajemy sobie sprawę, że różna może być reakcja osoby, której powiemy prawdę. Każdy z nas ceni szczerość. Chcemy, aby wszyscy mówili nam prawdę, bo to prawda jest otwarciem się na otaczającą nas rzeczywistość, to ona jest niesamowicie cenną wartością w życiu człowieka
- o tym wszyscy wiemy.

Problem tkwi w tej „szczerości do bólu”. Taka szczerość zapewne nie jest zaletą i mam nadzieję, że każdy się ze mną zgodzi. Starajmy się zdobyć i doskonalić taką umiejętność, dzięki której możemy wyrażać swoje szczere myśli, opinie, przekonania, poglądy, bez uczucia skrępowania, wyrzutów sumienia, złości, dyskomfortu oraz kłótni, wszelkich nieporozumień, czy właśnie uczucia lęku – o którym tyle piszemy. Asertywne umiejętności pozwalają nam wyrazić prawdę drugiej osobie, nie narażając przy tym naszej godności, kontrolując emocje, zachowując kulturę osobistą oraz dobre kontakty między ludźmi.

Jeżeli na pierwszy plan stawiamy czyjeś dobro, to staramy się wykorzystać nasze umiejętności, doświadczenie i inne warunki, aby zrobić to w sposób delikatny, kulturalny i zarazem szczery. To bardzo trudne i jeśli faktycznie nie chcemy skrzywdzić drugiej osoby, a nasza zdolność do „asertywności” nie jest zbyt wykształcona, na pewno ta osoba zauważy, co jest podstawą naszej szczerości, doceni nasze starania i mimo cierpienia, niezadowolenia, bólu, podziękuje nam za tą - jednak nieudolną, lecz prawdziwą - rozmowę.

Z drugiej strony my powinniśmy uczyć się pokornego przyjmowania prawdy. Nie wymagajmy od innych szczerości, kiedy nie reagujemy na nią odpowiednio. Może czasem krytykujemy to, co usłyszymy o nas prawdziwego, może czegoś się wypieramy, złościmy, pokazujemy niezadowolenie, rozczarowanie lub wpadamy we wściekłość. Nawet, jeżeli prawda nie zostaje przekazana w odpowiedni sposób – przyjmijmy ją z pokorą. Taką postawą możemy dać tej „szczerej” osobie dużo do myślenia, wtedy zapewne nie pójdzie na marne nasza powściągliwość.

Jak już napisałam, każdy z nas zasługuje na szczerość i ma prawo jej wymagać. Ale zważając na to, że i my nie darzymy naszych bliskich zawsze szczerością, w końcu to niełatwe zadanie, musimy na tą szczerość nieco sobie zapracować. Niewątpliwie osoby, które w nas nie odnajdują prawdy, tej prawdy nam nie podarują. Pamiętajmy o tym, że my, jako istoty grzeszne, skłonne do upadków, wpadamy częściej bądź rzadziej w wir kłamstwa, nie możemy mieć pretensji do całego świata o brak szczerości wobec nas. Moim zdaniem najlepszym lekarstwem na brak szczerości bliskich jest dialog i mistrzostwo „farmacji duchowej” – świadectwo, najlepszą receptą na nasze problemy z mówieniem prawdy, jest rozmowa z Panem Bogiem, to pomaga.

Jak najbardziej popieram słowa an. Benka. Szczerość jest dobrą cechą, jeśli ma na celu dobro drugiej osoby. Jeżeli zaś chcemy naszą szczerością kogoś urazić, lepiej zatrzymać owe myśli dla siebie. Tylko ta dobra prawda jest cnotą, nie inna.

Pozdrawiam wszystkich.