an.Kasia.M napisał:

z własnego doświadczenia wiem, jak trudno jest być szczerym, zwłaszcza wobec osób bliskich, którym czasem chciałoby się powiedzeć kilka słów, jak to się mówi - gorzkiej prawdy... czasem jest tak, że człowiek woli zamilknąc wobec jakiegoś faktu, bo boi się, że zostanie niezrozumiany (albo, co gorsza - źle zrozumiany)

Strach to chyba najgorsza rzecz w życiu człowieka, bo hamuje nam wiele działań, ale przecież do odważnych świat należy!!!! Ile rzeczy byłoby prostszych gdyby nie emocja jaką jest strach... Może warto popracować nad własną odwagą?? Wtedy wszystko będzie łatwiejsze??

Moja kochana Sue dobry temat do dyskusji, otóż większość osób uważa, że ceni sobie szczerość, mówią, że wolą poznać najgorszą prawdę niż najlepsze kłamstwo tymczasem kiedy tak się dzieje zdarza się, iż są oni oburzeni...tylko co dzieje się z tymi właśnie ludźmi, gdy to od nich wymaga się szczerości, wyczucia i taktu?

Czasem często strach bierze nad nimi górę i pod wpływem emocji uciekają od prawdy, szczerości; przecież ucieczka jest sposobem na rozwiązanie problemów, jest jak przykrywka, bo za nią możemy się schować. Uciec... czy na zawsze? Przecież jesteśmy tylko ludźmi, wszystko może nas zranić nawet ciężar tej przykrywki, w końcu  i ona zacznie nam doskwierać, ciążyć na plecach, aż się załamiemy chyba, że to już za nami...

Ci właśnie ludzie często wybierają życie w kłamstwie. Otoczone splątanymi nićmi, przez które wędrujemy w poszukiwaniu prawdy. Czasem na tej drodze pojawia się światełko, które zaraz zostaje zasłonięte przez gąszcz intryg. A Ci, którzy uciekli od szczerości toczą pustą
egzystencję w nieprawdzie i zawiści...

I dlatego ważny jest moment wyboru. Czasem tak trudny, a czasem tak oczywisty. A jednak wybierając, nieświadomie narażamy się na nieprzyjemne konsekwencje, bo decyzje podjęte w dobrej wierze czasem są dla nas zgubne...dlatego tez powinniśmy starać się nie tylko wymagać szczerości od innych, ale również dawać ją samemu...
Zwątpienie też towarzyszy ludziom od zawsze. I chyba szybko ich nie opuści.
Brak bodźca, który zmuszałby nas do dalszej wędrówki, walki brak czegoś co pchnęło by nas w stronę szczerej egzystencji...A może tak łatwiej byłoby... nie sygnalizować? Pisać od razu, mówić wprost, zmusić do myślenia? Uczyć czytać między wierszami? Czy z potoku słów tak łatwo wychwycić te najważniejsze? Nie... trzeba słuchać i na tym polega cała sztuka...

Teksty, które układa życie, nie pytając o prawa autorskie.
Tak prawdziwe, niespodziewanie trafne.

filip napisał:

Natalka napisał:

Czasem często strach bierze nad nimi górę i pod wpływem emocji uciekają od prawdy, szczerości; [/center][/i]

Wielu ludzi wlasnie z tym ma problem...ja tez

Dlatego muisz Filipku nad tym cwicyc i pracowac, troche cierpliwości i siły i na serio dasz rade ja w ciebie wierze nie poddawaj sie Ja tez sie nadal ucze takiej prawdziwej szczerośći choc jestem osoba szcerą czasem do bólu ale tak juz jest

Ja wiem Filipku, jak nie masz siły to zawse mozes o pomoc zgłosic sie do Tego na górze on ci dodoa sił i checi, i to co było dla ciebie trudne, stanie sie bardzo latwe

uuu widzę ciekawy temacik Zuziczku szczerość jest strasznie trudna
i straszne jest też to, że nie każdy mówiąc: "Wal szczerze!" tak naprawdę myśli.

moim zdaniem szczerość to piękna cnota, ale nie każdy potrafi do niej dorosnąć

Kochana Zuzinku dziękuje za słowa pochwały ale micialka teraz właśnie mi uświadomiła bardzo ważna rzecz, o której wcesniej nie zdawałam sobie sprawy A mianowicie chodzi o dojrzałość tą wewnętrzną i za to brawa dla micialki (mojej małej i mądrej micialki )

Agatek napisał:

zawsze wiedziałam,że Miriam jest mądra:) ale czy mała??

WCZAS!!!
mała... to chyba nie o mnie było

No właśnie! To pierwsze przyszło mi na myśl! Jeśli ktoś jest w środku dzieckiem (chociaż na zewnątrz wydaje się inaczej) nie zawsze będzie potrafił powiedzieć prawdę! Bo to tego po prostu trzeba dojrzeć i już!

Przecież nie każdy z nas potrafi w każdej sytuacji mówić prawdę. Zdarza się często, że mówimy to, co osoba słuchająca chciałaby usłyszeć! Niestety!

Do takiej cnoty, jak szczerość się dorasta, ale myślę, że tylko z pomocą Najwyższego!

Filipku! Myślę, że Ty też z czasem dojdziesz do tej odwagi "mówienia naprawdę szczerze"!

Pozdrawiam